بـیـن بـسـتر در اوج تـنهـایـی            بی صدا مانـده شیـونش انگار
با لبی تـشـنه از جـفای زهـر            لـرزه افـتـاده در تنـش انگـار

گـاه زنـدان و گـاه در تـبعـیـد            سـپـری کـرده روزگـاری را
از دو چـشم همیشه بارانـیش            مـی‌شـود دیـد بـی قـراری را

بــرســانــیـد جـــرعـــۀ آبــی            بـرسـانـیـد بـهـر تـسـکـیـنـش
گـر چـه در این دقـایـق آخـر            پــســرش آمـده بـه بـالــیـنـش

تنش انگار بین تب می‌سوخت            آنچنان که شراره شد از زهر
از نفـس های آخـرش پیداست            جگرش پاره پاره شد از زهر

بـا صـدایـی بُـریـده و لـرزان            شرحی از حال مضطرش می‌گفت
خود جوان بود و دائما با اشک            از جـوانیِ مـادرش می‌گـفـت

مادرش را به گریه می‌دیـد و            از قـیـامِ نـشـسـته‌ای می‌گـفت
روضه میخواند،کوچه‌ای باریک            از غرور شکسته‌ای می‌گفت

کوچه کوچه غروب تلخی داشت            لحـظه‌ها لحـظه‌های آخـر شد
بر لبش یا حسین ِجانسوزی ست            سـامـرا کـربـلای دیـگـر شـد